Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Η Ψυχή...





Σήμερα θα σου γράψω…
για το χθες,
για το αύριο….
για το τώρα δεν θα αφήσω ανάσα…
να σπαταληθεί.
Το κορμί αγάπη μου…
θέλει και ποθεί….
όχι σε έναν…
να ξεγυμνωθεί.
άλλα όπου αυτό κρίνει....
στο πάθος να καεί.
Αυτό αποφασίζει…
σε ποιους αναστεναγμούς…
θα χαριστεί.
Το ίδιο αποφασίζει...
εάν θα ματώσει τα γόνατα,
όταν την ηδονή θα υπηρετεί...
στα τέσσερα σαν ζώο...
που παρακαλά να εξημερωθεί.
Το κορμί ξέρει την κάβλα…
από που θα γεννηθεί…
και σε πιο κομμάτι σώματος,
θα εκσπερματωθεί.
Μην ακούς…
αγάπη μου,
το κορμί δεν μπορεί να εκπορνευτεί…
το κορμί θέλει….
στιγμές να ερωτευτεί,
άλλες με πάθος σαν κτήνος…
απλά να γαμηθεί.
Αυτό που πρέπει να φυλάξεις,
είναι η Ψυχή…
η ψυχή πρέπει να είναι καθάρια,
αμόλυντη και ιερή!
και δεν μιλώ μόνο για την δική σου…
αυτήν την έχεις δική σου,
ή την πούλησες εσύ...
Αλλά για εκείνου..
που έχεις ανάμεσα στα πόδια σου,
και ως επαίτης τις ευχές σου υπηρετεί.
Η ψυχή αυτή…
είναι από την δική σου,
να θυμάσαι, πιο σημαντική…
Εξάλλου…
σε μια αγάπη θάνατο …
ή έναν αθάνατο έρωτα…
σκορπάει όλη η ζωή.
(Dimitris Anemos)

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Σήμερα... δυο χέρια γεμάτα έρωτα






Σήμερα…
σπάω στιγμές..
σε κομμάτια ανομοιόμορφα.
Αλλάζω το χθες…
του κρεμάω φωτεινές επιγραφές,
να φωτίζει στο σήμερα.
Γεμίζω καρδιά…
της βάζω ζωή,
την χρωματίζω με της ψυχής…
τα χρώματα.
Αλλάζω την εικόνα…
σήμερα,
βάζω στα μάτια,
την χαρά,
και κοιτάζω ψηλά…
να βρέξει…
την κάθε ευχή,
σε ένα αναστεναγμό…
χωρίς όρια.
Σήμερα…
θα είμαι γονατιστός…
το σώμα μου γυμνό,
να νοιώθει,
την δύναμη της γης…
στα σπλάχνα μου να γίνει,
ο κατακτητής.
Σήμερα…
εγώ θα σε αγκαλιάσω,
χωρίς ντροπή…
μόνο με του πάθους την οργή,
σε δύο χέρια γεμάτα έρωτα.

(Dimitris Anemos)

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Σήμερα μόνο, μπορείς!






Σήμερα έχεις άλλοθι...
μπορείς να με αγκαλιάσεις,
σφιχτά,
χωρίς ψυχή μόνο με τα χέρια. 
Μπορείς να γονατίσεις...
να ματώσεις τα πόδια σου,
υπομονετικά...
μόνο για σεξ,
χωρίς τον χτύπο της καρδιάς, να τραγουδά. 
Και δάκρυα μπορείς να αφήσεις...
να πέσουν στο πάτωμα σήμερα,
βαριά σαν θάλασσες...
και ας μην έχουν την αλμύρα,
της μοναξιάς. 
Αν θες μπορείς να ξεσπάσεις....
σε κλάματα,
να ουρλιάξεις,
να φωνάξεις, 
να ματώσεις τα χείλη σου, μπορείς,
στον πόνο κ στην απόγνωση....
και να ορκιστείς.
Ότι θα με αγαπάς ..,
όπως τώρα με αγαπάς...
για μια Ζωή δική μας. 
Ναι μπορείς...
να το ξεστομίσεις, 
από τα χείλη χωρίς ψυχή...
χωρίς το αίμα της καρδιάς...
να γίνει το κραγιόν στα χείλη.
Κανείς μας σήμερα,
δεν θα σου παραπονεθεί.
Αύριο που θα ξημερώσει,
και θα το αρνηθείς...
θα έχεις άλλοθι...
ότι σήμερα μπορείς την κάθε λέξη ...
στο ψέμα να βαφτίσεις,
Χωρίς καμιά ντροπή.
Έλα, πες το...
σε αγαπώ....
σήμερα εγώ. 


Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Ξέρεις τι θες...?




Θες λες…
να με αγαπήσεις…
να ζήσεις μέσα μου..
όνειρο αυγής,
να ξυπνάς ζητάς στο αίμα μου..
σαν ευχή…
που θέλει να θανατωθεί.
Πες μου…
διάολε πες μου όμως, τι θες…
Θες…
την κάβλα στο κορμί;…
και να ξεχνάς τα αστέρια,
που κοιτάζαμε αγκαλιά…
σαν νεογέννητα παιδιά.
Θες…
να είμαι εκεί προστάτης…
και άντρας σου εγώ..
να προλαμβάνω επιθυμίες,
ανάγκες και υπερβολές…
και να εκτελώ..
διάολε όλα να τα υπηρετώ…
μόνο να μην κατηγορηθώ…
ως βλάκας, ότι προσπαθώ…
στον κόσμο να δειχθώ.
Θες να είμαι,
πάνω σου…
μέσα σου…
γύρω σου…
κομμάτι της σάρκας σου…
φωνήεν της ανάσας σου,
βλέφαρο στα μάτια σου.
Λέγε Θες;…
Μόνο μην μου πεις…
ότι σε πιέζω σαν παιδί…
που ψάχνει το στήθος σου,
για να τραφεί.
Σου είπα…
μου ανήκες από την γέννηση.
Λέγε γαμώτο σου, τι θες…
Θες να σε πάρω από εκεί;
Να πάμε στον παράδεισο…
Θεοί,
ίσως και στην κόλαση…
ως κακοί άνθρωποι…
άπονοι εραστές της Ζωής,
δεν έχει σημασία…
θα είμαστε Μαζί.
Λέγε…
ξέρεις τι θες;….
Θες εμένα;..
άντρας σου…
εραστής σου…
και παιδί…
Απόλυτος…
Κτητικός…
Τρυφερός και σαδιστής.
ή θες…
να ζήσεις στο ψέμα που έφτιαξες…
εκεί,
να προσπαθείς να πείσεις εσένα…
ότι αγάπησες…
πίστεψες…
και θέλησες να ζήσεις αλήθεια,
για πρώτη σου φορά,….
ζωντανή;

(Dimitris Anemos)

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Δάγκωνα τα χείλη...






 
Και εσύ…
απέναντι μου..
μια Θεά στα χρώματα της άνοιξης.
Τα χείλη σου κόκκινα…
όχι με χρώμα,
αλλά γεμάτα από το πάθος σου…
για μένα.
Στα μάτια σου…
τρεμόπαιζαν αστέρια…
στιγμές, θέλανε να πέσουν στη γη…
σαν δάκρυα.
Άλλες ζητούσαν να ανάψουν φωτιές…
να κάψουν την επιθυμία σου…
για έρωτα.
Και εγώ…
είχα άχρηστα τα χέρια μου…
δεν μπορούσα να αγγίξω…
ότι στον κόσμο, μου ξημέρωσε.
Δάγκωνα τα χείλη…
δεν μπορούσα να κλέψω….
την ζωή, μέσα από το στόμα σου…
με ένα φιλί.
Είχα κλειδώσει το κορμί…
μην σε ποθεί..
μην θελήσει μέσα σου…
να μπει να αναστηθεί,
σε μια σου αλύτρωτη κραυγή.
Εγώ…
έκλεισα τα μάτια…
πάλι να σε ονειρευτώ,
να σε αγκαλιάζω…
και να σε πλάθω των ονείρων μου…
δικό μου Θεό.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Ίδιος Έρωτας...







Σήμερα, θέλω ξανά να ονειρευτώ…
εσένα,
νεράιδα και άγριο θηλυκό.
Να προσπαθείς…
να ντύνεις τρυφερά…
την βία του κορμιού,
με έναν αναστεναγμό.
Τα χέρια να κάνεις…
δίχτυα της καρδιάς,
να αγκαλιάζεις…
να πονάς,
σε κάθε άγγιγμα,
σφιχτά…
σημάδια να αφήνεις ερωτικά.
Σήμερα….
σαν εταίρα να μου δοθείς,
χωρίς τα πρέπει…
χωρίς τα μη…
σαν να μην είχε ο κόσμος
ενδοιασμό,
εάν ο Θάνατος και η ζωή…
είναι ο ίδιος έρωτας…
από τον Θεό.


(Dimitris Anemos)

Χίλια Βήματα






Χίλια βήματα…
χίλια αναθεματισμένα βήματα,
περπάτησα.
Με τα χέρια…
να μπορώ να αγγίζω,
όπου τα δάκρυα σκόρπαγες.
Άπειρες ανάσες…
ξόδεψα.
Να μπορώ να φτάσω…
την μοναξιά…
που κρύβεις μέσα σου.
Έγδυσα το κορμί..
το έντυσα με αναστεναγμούς..
του κρέμασα βογγητά…
να δέσουν με όλες της ηδονές…
που σα θηλιά,
τον έρωτα έπνιγαν.
Μπροστά σου γονάτισα ξανά,
με τα χείλη…
έγλυψα όλα τα βήματα…
ήταν παρηγοριά.
Τώρα μπορώ να πω…
τα χρόνια σου τα γεύτηκα.

(Dimitris Anemos)